Met Almere heb ik een haat-liefdeverhouding. De polders en de wind dagen met uit, maar op een mindere dag kunnen  ze je gek maken. Het is de eerste hele triathlon die ik ooit deed. In 1992, als negentienjarige. Je moest toen officieel twintig zijn, dus ik heb gelogen over mijn leeftijd om te kunnen starten. Dat was het tijdperk van Avro’s Sportpanorama. Als kleding droeg je een zwembroek en hesje, je fiets had een spaghetti-stuur, schakelen deed je gewoon met een derailleurhendel vanaf de onderbuis, je at krentenbollen en bananen en je dronk mierzoete zelfgekookte Extran waar het glazuur van je tanden spontaan van oploste. Those were the days.

Ruim twintig jaar later is er veel veranderd, maar niet de eindeloze polders, de wind en de af te leggen kilometers. En dit jaar, als extra weerselement, regen. Bakken met regen. Motregen, stortregen, horizontale regen en de spetterregen van degene die voor je rijdt. Om te beginnen met dat laatste: een hele triathlon telt officieel 3,8 kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en 42,195 kilometer lopen. De zwemafstand klopt, maar bij het fietsen krijgen de deelnemers 4 extra fietskilometers en 1,6 extra loopkilometers. Allemaal voor hetzelfde geld.

Eigenlijk ben ik niet van plan om in Almere de hele te gaan doen, maar een mailwisseling met de organisatie, die me uitnodigd voor de hele, doet me terugkomen op mijn beslissing. Na zes jaar afwezigheid ben ik weer terug op het oude nest. Op voor de tiende finish in mijn carriere. Het belooft sowieso een feestje te worden, want in Almere debuteren Ruben Loman, Tineke van den Berg en Gert-Jan ten Pierick op de hele triathlon. Jos Postma, die zes weken geleden zijn eerste hele deed in Bolton, kan er geen genoeg van krijgen en staat ook in Almere aan de start. Maarten Schalekamp en Arjen Teijn complementeren de 3in1Sports-afvaardiging. In de dagen voor de wedstrijd belt eerst Gert-Jan en daarna Jos om te overleggen hoe om te gaan met de fysieke malheur die zij in de dagen voor de wedstrijd oplopen. Tineke was goed onderweg maar is lek gereden en kon dit, ondanks 1,5 uur reparatiepogingen waarin 20 kilometer heen en weer fietsen op een geleende fiets om haar weggegooide binnenband op te halen, niet meer fiksen.

Na mijn Cycle for Hope-avontuur van vorig weekend voel ik me bijzonder goed. Een van mijn valkuilen is te vergelijken met het verleden. Vrijdag lees ik Jesaja 43:18-19a: Denk niet aan de dingen van vroeger, let niet op de dingen van het verleden. Zie, Ik maak iets nieuws. Nu zal het ontkiemen. Zult u dat niet weten?

Het kwartje valt pas wanneer Herman Vrijhof, die me zal coachen, me interrumpeert wanneer ik vertel hoe goed het is gegaan in de trainingen en ik vergelijkingen ga trekken. ‘Elke dag is nieuw. Dat geldt voor deze vrijdag, en morgen is weer een nieuwe dag’. En zo is het.

Om half acht duik ik het water in voor de zwemstart. Ik stel me op naast Diederik Scheltinga en Eddy Lamers. Die ben ik direct na het startschot kwijt. Ik kom midden in de wasmachine terecht en zit in de zwabberende benen van de mindere zwemmers die volle bak starten in de hoop een paar minuten mee te kunnen. Ik laveer me naar voren door van het ene paar voeten naar het andere te zwemmen, maar zit voor mijn gevoel behoorlijk kansloos. Tot ik bij de doorkomst halverwege hoor dat ik op het vinkentouw zit van Remy Vasseur en Erik-Simon Strijk. Pff, wat een opluchting. De tweede ronde zwem ik steeds relaxter en herken Erik-Simon, die naast me ligt. Tot, tweehonderd meter voor de zwemfinish, mijn rechterkuit plotseling in de kramp schiet. Ik moet stilliggen en heb een halve minuut nodig om de kramp eruit te rekken. Weg aansluiting. In de wissel, waar ik een extra shirtje aandoe, zie ik Remy en Erik-Simon 100 meter voor de uit lopen en voor mij vertrekken.

In niemandsland stap ik op de fiets. De benen voelen super en ik besluit het gas vol open te trekken. Wil ik vandaag een goede race neerzetten, dan is een goede fietsgroep essentieel. Na 20 kilometer, op de Gooimeerdijk, zie ik voor me uit een gebroken sliert rijden. Groepje voor groep haal ik bij, waaronder Remy Vasseur. De wattagemeter staat constant rond de 300 Watt. De groep met Roeland Smits, Erik-Simon Strijk en consorten rijdt daar weer een minuut voor. Ergens tussen 30 en 40 kilometer komt Dirk Wijnalda langszij. Hij rijdt nog een tandje harder dan ik. 330 tot 350 Watt moet ik trappen om hem bij te houden. Ik bid om kracht, want dit is echt op het randje van mijn kunnen. Dirk rijdt in een streep het gat op de groep dicht en ik kan even ademhalen. IK ZIT ERBIJ galmt het in hoofdletters door mijn hoofd.

Na vijf kilometer ‘pauze’ rijdt Dirk naar de kop van de groep en gaat vrolijk verder met tempo rijden. Het regent en het waait, maar eerlijk gezegd heb ik daar helemaal geen last van. Sterker nog, ik vind het eigenlijk wel lekker, die koeling. We krijgen een tijdmelding door: vijf minuten achter de kop. Dat betekent dat we aan het inlopen zijn. Mijn maag is super en ik neem de tijd om mijn voeding tot me te nemen: Innerme-sportrepen, Innerme-sportdrank met rijststroop en diksap en een paar dadels.

Over het kruip-door-sluip-door gedeelte in Almere mis ik plotseling Diederik Scheltinga. Later hoor ik dat hij lek is gereden. Wanneer we de Gooimeerdijk aan het begin van de tweede ronde oprijden, trekt Roeland Smits door. Ik zit in tweede positie en moet een gaatje laten. Een voor een knallen de frissere mannen over me heen: Dirk natuurlijk, Jan-Roelf Heerssema, Erik-Simon, Keegan Williams… Ik wrik en trek en sleur aan de pedalen, maar kan niet volgen. Het gaatje van 20 meter worden er dertig, daarna vijftig en honderd meter.

Ik ben gelost. Moederziel alleen rijd ik door de Flevopolder. Een paar kilometer verder zie ik Jan-Roelf Heerssema langs de kant staan. Lekke band. Vijf kilometer later Dirk Wijnalda: ook lek. Terwijl die mannen zo ijzersterk aan het rijden waren. Triathlon is soms heel erg oneerlijk.

Vijftig kilometer lang rijd ik alleen. De snelheid is aardig uit, ook al bijf ik tussen de 220 en 240 Watt trappen. De wind draait een beetje. In het nadeel natuurlijk. Op het laatste stukje Gooimeerdijk komen Remy Vasseur en Thomas Naasz langszij. Eindelijk weer een beetje gezelschap. Ik gebruik de laatste kilometers om mijn tweede vanaf-de-fiets-plas te doen, zodat ik met een lege blaas aan de marathon kan starten. Ik begin de marathon met 17 minuten achter de leider. Met een goede loopbeurt is dus nog van alles mogelijk.

De eerste van de vier rondes loop ik als een zonnetje. Kilometers van sub-vier minuten – en dan moet ik me nog inhouden. De Innerme-gelletjes bevallen me erg goed en ik zit nog goed in mijn energie. De tweede ronde blijf ik voor mijn gevoel hetzelfde tempo lopen, alleen gaan de kilometertijden flink omhoog. Een minuut per kilometer om precies te zijn. Na een hele dag pushen en jagen merk ik dat de wilskracht die nodig is om mezelf te dwingen hard te blijven lopen, er niet meer is. Ik blijf lopen, maar verlies veel tijd in de tweede en derde ronde. Met het ingaan van de laatste ronde wordt ik bijgehaald door iemand die in zijn derde ronde zit. Hij blijft hangen op een meter of dertig. Ik besluit het gaatje dicht te lopen, blijf even achter hem hangen, en ga er dan overheen. De kilometertijden gaan weer naar beneden. Op vijf kilometer van de finish roept iemand dat ik op plaats drie van het NK lig. Dat kan bijna niet, maar het geeft me weer wat energie om te blijven lopen. Want ik heb het aardig gehad met die hele triathlon op dit moment moet ik eerlijk zeggen.

Na 9u25 ga ik de finish over. Als elfde overall en Nederlands kampioen bij de H40. Ik blijk dieper te zijn gegaan dan ik dacht. Tabitha moet me vasthouden en ik kijk niet zo helder meer uit mijn ogen.

Uitslag Challenge Almere 2013 – hele triathlon
1. Bart Colpaert (België) 8.34.50
2. Georg Potrebitsch (Duitsland) 8.43.19
3. Erik-Simon Strijk (1e NK) 8.45.48
11. Bert Flier (1e H40) 9.25.39
70. Maarten Schalekamp (4e H45) 10.37.24
90. Ruben Loman 10.55.32
165. Jos Postma 11.48.40
200. Arjen Teijn 12.16.40
265. Gert-Jan ten Pierick 13.03.01

Uitslag Challenge Almere 2013 – halve triathlon
131. Karel Voogt 5.16.34

Mijn seizoen 2013 is afgelopen. Tijd om de fiets voor een tijdje aan de wilgen te hangen, want er komt een evenement aan dat alle triathlons overtreft. Want: 10 oktober trouw ik met Tabitha!