Dag 1: Vrieskou
Vanuit het Joekel van Boekel-hoekje (dit verzin ik niet) in het CCR hier de blog van de eerste dag van de 3in1Sports Paasstage. Dat is meteen een volle dag. De helft van de deelnemers heeft overnacht in het CCR, de andere helft komt rond een uur of tien aan. Daarna het is eten, uitpakken, omkleden en de fiets op. Klinkt simpel, maar vooral het aankleden is best een uitdaging. ‘s Nachts is het koud. Tegen het vriespunt. Wat de temperatuur overdag zou gaan doen blijkt een groot vraagteken. De Piet Paulusma’s onder de deelnemers blijken heel verschillende weersverwachtingen te hebben getuige hun kledingkeuze. Wegkapitein Jeroen verschijnt aan de start met thermo-broek, shirt en jas. Ook al wordt het min tien vandaag: Jeroen is er klaar voor. Alberts zomerse outfit, korte broek en wielershirtje met armstukken, staat in schril contrast tot de Nova Zembla-uitrusting van Jeroen. Later op de dag blijkt Albert het bij het rechte eind gehad te hebben. De zon breekt door en het kwik loopt op tot 13, 14 graden. Perfecte temperaturen voor de beklimmingen. Niet voor Jeroen, die bergop bijkans ontploft.
We rijden vandaag in drie tempogroepen van ieder een man of tien. Meteen na de start blijkt dat het hier wemelt van de wielrenners. Van alle niveau’s, van recreant tot prof. Ik pak de eerste groep en leidt die na een half uurtje inrijden over de Redoute. Rob en Jeroen (van Dijke) rijden hier hard omhoog. Sjoerd (daar hebben we er drie van deze stage, laten we deze Sjoerd #1) verschakelt zich al meteen aan de voet van de Redoute. Een Schleckje. Er wordt meteen van geprofiteerd, want de mannen rijden hard door. Daarna volgen de klimmen 
elkaar snel op. We rijden deze dag eens niet de bekende klimmen uit Luik-Bastenaken-Luik, zoals de Wanne, Rosier of de Valkenrots, maar dat wil niet zeggen dat het een makkelijk dagje is. Dit is inmiddels onze vijfde stage vanuit het CCR en Jeroen, Sjoerd (#2) en ik serveren de ene na de andere irritante klim. In totaal een stuk of tien voor mijn groepje. Eén van de lastigste ligt in de finale van de rit. We zijn dan, via diverse omwegen, aanbeland bij de watervallen van Coo. Paul M. (om privacy-redenen vermeld ik niet zijn volledige naam, maar zijn broer heet Rob en ze komen uit O.G.), ‘weet nog een leuk klimmetje. 19% en ongeveer een kilometer lang’.
Alhoewel het inmiddels al aardig laat in de middag is en we zo langzaamaan weer huiswaarts moeten om de zwemtraining te kunnen halen, durft niemand nee te zeggen tegen zo’n aanlokkelijk voorstel. Met z’n tienen hijsen we ons omhoog over een echt heel vervelende klim. Zo vervelend, dat Tineke, die de hele dag al met de eerste mannen bergop rijdt, bovenop zegt: ‘Bert, mijn benen doen zeer!’. En dat zegt zij niet zo snel. Bovenop is het even oriënteren om te kijken hoe we weer op tijd thuis kunnen komen. Typisch gevalletje-Ardennen, waar er werkelijk honderden weggetjes zijn en je heel makkelijk de richting kwijt raakt. We besluiten dezelfde weg terug te rijden, naar Stoumont en dan weer omhoog naar de Hautregard. Onderweg tanken we nog even water in een café in La Gleize. We parkeren onze fietsen pal voor de neus van Greg van Avermaet, die zit te genieten van het voorjaarszon
netje. We babbelen even wat over de route en over zijn plannen voor dit voorjaar. Toegankelijke gast en leuk om ‘m hier zo ontspannen te zien zitten. Daarna rijden we zo snel als mogelijk naar huis. Om kwart voor vijf, na ruim 100km en vier uur netto, zijn we terug. De rest zit dan al lang en breed aanhet eten, l
ekker buiten op het terras. Die hebben het beter uitgemikt dan wij: in precies 20 minuten kleden we ons om, eten we en pakken we onze tassen voor de laatste training van vandaag.
Een zwemtraining van een uur in het zwembad van Spa. Die gaat voor de meesten heel behoorlijk, op een paar krampaanvallen als gevolg van het fietsen na. ‘s Avonds is het copieus dineren in het CCR. Tabitha en Linda zijn werkelijk de hele dag bezig geweest met het eten. Tabouleh, köfte en baklava is het menu. Superlekker na een dag van zo’n vierduizend calorieën.
Dag 2: Indexicaliteit
Wanneer we ‘s ochtends de gordijnen opendoen, zien we een grijze mist over de Ardense heuvels hangen. Zelfs de Redoute, die in onze achtertuin ligt, is aan het zicht onttrokken. We checken de buienradar en zien dat het later vandaag beter gaat worden. Daarom wisselen we de twee trainingen van vandaag om: in de ochtend gaan we lopen en ‘s middags fietsen.
Sjoerd Veltman start de looptraining op een nabijgelegen grasveld met loopscholing. Hij demonstreert de oefeningen vlekkeloos, maar de interpretatie van de uitvoering verschilt nogal. Iedereen doet hard z’n best zijn 
ledematen in de gevraagde bewegingen te coördineren, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dat niet altijd even goed lukt. Berteke dartelt rond alsof ze auditie doet voor het Zwanenmeer. Erg sierlijk. Dat kan niet gezegd worden van een aantal erg vast zittende triatleten. Het zou ideale inspiratie zijn geweest voor Monty Pyton’s Ministry of Silly Walks. Na de loopscholing gaan we het bos in voor een duurloopje van 40 minuten. Alles bij elkaar zijn we anderhalf uur bezig geweest wanneer we terugkomen bij het CCR voor de lunch.
Daar leg ik uit wat we vanmiddag gaan doen. Thuis maken we een mobiele weegbrug om iedereen, inclusief fiets en kleding, te wegen. Daarna fietsen we een uurtje in, via Becco en La Reid, naar de voet van de Rosier in Spa. Daar staat het hoofdnummer van deze dag op het programma: de Rosier-test. Deze klim van 5,6km is perfect geschikt als vermogens/klimtest en dat is wat we ook doen. Elke 15 seconden tel ik een deelnemer af, om ze vervolgens zo hard mogelijk de Rosier op te zien fietsen. Aan de finish blijkt dat iedereen de test heel serieus heeft genomen. Heel mooi, want daarmee hebben we een goede indicatie voor het vormpeil.
Bovenop splitsen we op in subgroepjes voor nog een paar beklimmingen lang genieten van de Ardense heuvels. Helaas is wordt het weer, dat rond het middaguur flink was opgeklaard, te verslechteren. Bovenop de Wanne 
zien we donkere wolken hangen boven Stavelot. Omdat de Stockeu ons roept, storten we ons in de afdaling. Daar begint het te hagelen, en flink ook. Gelukkig is het maar één bui, maar die is wel voldoende om ons te doen besluiten de Postkantoorklim in Trois Ponts links te laten liggen. We zijn al een tijdje bezig en moeten nog naar huis. Als alternatief stel ik voor de Rosier van de andere kant te beklimmen, zodat we om een andere manier dan gisteren terugrijden. Dat blijkt toch wat langer te duren dan ik had gedacht. Eenmaal bovenop de Rosier vraagt media-deskundige Tom mij of ik weet wat ‘indexicaliteit’ betekent. Ik moet bekennen dat ik dat niet weet. ‘Dat betekent dat woorden betekenis krijgen in de context waarin ze worden uitgesproken: waar rook is, is vuur’. Oftewel: als ik zeg dat een rit vier uur duurt, betekent dat in werkelijkheid 5 of 6 uur.
Na een tankstationstop in Spa om nog even wat water en koolhydraten in te slaan komen we, via de Col du Macquisard, weer terug op het CCR. Heerlijk om dat lekker te kunnen douchen en te genieten van de kookkunsten van Tabitha. ‘s Avonds toveren we de woonkamer om in een thuisbioscoop. Op groot scherm kijken we Chariots of Fire, een inspirerende film over de keuzes die je als sporters moet maken en in hoeverre je bereidt bent je principes en idealen ter discussie te stellen in de topsport.
Dag 3 en 4: Zoekt en gij zult vinden
Zondag is eerste Paasdag. Die beginnen we met lekker uitslapen. Om 9 uur – erg laat voor triatleten – worden we pas verwacht voor het ontbijt. Dat is in Paassferen, dus met (veel) eieren. Vandaag doen we het wat rustiger aan 
dan de vorige dagen: het is tenslotte zondag. Sjoerd geeft ‘s ochtends zijn wereldberoemde wisseltraining. Erg leerzaam voor zowel de ervaren onervaren triatleten. Er zijn er bij die 40 seconden van hun wissel afhalen ten opzichte van de nul-meting waarmee Sjoerd zijn training begint. Kwestie van de simpele dingen goed doen, vaardigheden trainen en het aantal bewegingen tot de essentie terugbrengen.
Parallel aan Sjoerds training gaat een tweede groep uitfietsen. Tenminste, dat is de bedoeling. Het weer werkt daarvoor alleen niet mee, want in een afdaling belandt de groep in een sneeuwjacht. Het kan verkeren in de Ardennen, maar het plezier van het mogen trainen in deze omgeving is er niet minder om getuige de opperbeste stemming waarin de groep terugkomt.
Ik heb de ochtend rust genomen en pak mijn spullen voor de zwemtraining die voor vanmiddag op het programma staat. Wanneer ik de sleutel van het zwembad wil pakken, die ik in een nis boven mijn bed heb gelegd zodat ik ‘m makkelijk kan vinden, grijp ik mis. De sleutel ligt er niet meer. Een lichte paniekgolf overvalt me: vrijdag is mij de verantwoordelijkheid over de Sleutel van het Zwembad van Spa toevertrouwd, en nu is-ie kwijt. Meteen begin ik een grote zoekactie. Ik controleer de zakken van al mijn broeken, mijn jas en mijn sportkleding, keer mijn sporttas binnenstebuiten, duik onder het bed (misschien is-ie gevallen), maar tevergeefs. Geen sleutel. Het zweet breekt me uit. Geen sleutel betekent niet zwemmen en dat zou een grote teleurstelling betekenen voor de groep. Ik doorloop alle plekken in huis waar ik de laatste 24 uur ben geweest, maar de sleutel blijft kwijt. Ik bel de zwembadbeheerder, krijg de voicemail te pakken, spreek die in en stuur er meteen nog een sms achteraan. Ondertussen overdenk ik hoe ik dit aan de groep ga vertellen. Die zit in de woonkamer klaar voor de lunch, uitkijkend naar een lekkere zwemtechniektraining. Ik vertel het slechte nieuws: de sleutel van het zwembad is kwijt, de zwembadbeheerder is niet te bereiken en dat betekent dat we nu niet kunnen zwemmen. En, als de sleutel kwijt blijft, ook morgenochtend niet. De groep ziet dat ik enorm baalt en komt met allerhande tips. Ik weet dat de sleutel in het huis moet zijn en we besluiten tot een grondige doorkamactie van mijn slaapkamer – de meest waarschijnlijke plaats – en de woonkamer. Na een grondige inspectie keren de twee zoekteams terug. Met lege handen. Ik weet zeker dat in heel België geen grotere zoektocht is geweest dan vandaag in het CCR. En dat zegt wat, met alle Paaseierenzoektochten die in menig huishouden wordt georganiseerd dezer dagen. Ik besluit het verlies van de sleutel voor dit moment te accepteren en mijn energie te richten op wat we vanmiddag wel kunnen doen: lopen in de bossen, losfietsen, of een core stability-training op het grasveld bij het CCR.
Er is animo voor alle drie en aldus geschiedt. Eén groep gaat met Jeroen een rondje Ninglinspo lopen, een singletrack trail in de achtertuin van het CCR die bulkt van het natuurschoon en mooie, technische paadjes. De tweede groep gaat uitfietsen met Sjoerd en de derde doet met mij een core stability-training op het inmiddels zonovergoten grasveld bij het CCR. Wanneer na een uur de loopgroep uitgelaten en enthousiast terugkomt, krijgen zij als bonus ook nog een serie oefeningen voorgeschoteld. Daarna is het tijd voor de voedingsworkshop. Leerzaam om te horen welke vragen er leven onder de deelnemers en welke verschillende visies er zijn op voeding. In het belendende vertrek wordt het steeds rumoeriger: daar staat Parijs-Roubaix op. We zien Boonen op kop rijden en Lars Boom de tegenaanval opzetten. Tom, de enige Belg in het gezelschap, krijgt het er benauwd van, maar kan aan het eind van koers opgelucht adem halen. België zegeviert glansrijk.
Ondertussen loop ik nog steeds rond met een knagend gevoel over de sleutel. Dat ding is in huis en ik voorvoel dat hij boven water gaat komen, maar ondertussen is-ie nog steeds kwijt. Iedereen denkt mee. Sjoerd (#3) stelt
voor om nog één keer alle zeilen bij te zetten en het huis minutieus te doorzoeken. We zijn met bijna dertig man, dus mankracht zat. Na het eten delen we op in teams. Ik reken inmiddels nergens meer op en loop peinzend door het huis. Tot er vanuit de studio, waar ik slaap, een juichgeluid opklinkt. Euforisch klinkt het. Ik storm naar de studio en vindt daar een dolenthousiast zoekteam aan. De beelden hieronder spreken voor zich.De sleutel is gevonden! Onder het matras van mijn bed. Hij is daar hoogstwaarschijnlijk terecht gekomen bij het uitzetten van het alarm van mijn horloge dat naast de sleutel lag. De sleutel moet gevallen zijn en onder het matras terechtgekomen. Er worden vreugdekreten geslaakt en eresaluten gegeven wanneer het blijde nieuws zich door het huis verspreid. We kunnen zwemmen!
Voor mij is dit moment het hoogtepunt van de stage. Het doet me echt wat dat er met zoveel teamgeest is gezocht naar de sleutel. Rob Musters, die de sleutel gevonden heeft, geeft ook aan dat dit een echte teaminspanning is. En zo voelt het ook. Hij krijgt drie toetjes als beloning voor zijn vondst. Hij rijdt toch al hard genoeg omhoog;)
