Deel 1
Na een lange, koude winter was het dan eindelijk zover. Woensdag 13 maart vlieg ik naar Malaga voor de eerste voorjaarsstage. Twee weken lang genieten van zon, goed eten, trainen en relaxen in Alcala del Valle, een plaatsje in het achterland van Malaga. Voordat we kunnen vertrekken, blaast Koning Winter nog een forse sneeuwbui over Zestienhoven. De startbaan moet sneeuwvrij worden gmaakt voordat we kunnen opstijgen. Wat is het dan heerlijk om twee en half uur later onder een strakblauwe hemel te landen op Malaga. Samen met Ruud van Nistelrooij, van wie Tabitha tijdens
de vlucht de handtekening scoort. De Nederlandse spits met de baardgroei van die andere Ruud zit twee stoelen achter ons. Tabitha, die het voetbal niet echt volgt, hoort via-via dat er een Bekende Voetballer in het vliegtuig zit. Ze vraagt me wie. ‘Ruud van Nistelrooij’, zeg ik. ‘O’, zegt ze, ‘die heeft toch bij PSV gespeeld?’ Herkennen doet ze hem niet, dus ik moet wel even aanwijzen wie het precies is. Ze ontwapent hem met de openingszin: ‘Mijn vriend zegt dat jij Ruud van Nistelrooij bent. Klopt dat?’
Na aankomst in hotel Las Errizas zetten we na de copieuze lunch onze fietsen in elkaar. Het lijkt wel een wedstrijd, zo fanatiek en snel wordt er gesleuteld. De eerste rit is een retourtje Ronda. Da’s een krappe twee uur heen en weer met meteen een paar flinke klimmetjes. Als lammetjes in de wei dartelen de dames en heren triatleten de eerste de heuvels op. Vlak voor Ronda gaat mijn telefoon. Er wordt melding gemaakt van panne achter in de groep. Linda heeft een gebroken achterderailleur. We regelen dat Linda + fiets bij de fietsenmaker wordt afgezet en zijn blij dat het euvel direct kan worden verholpen. Met een nieuwe pat en goed afgestelde derailleur rijden we weer terug.
Dag twee en drie wordt er hard getraind. Zonder schrijver dezes, want hij is geveld door een buikvirus en moet bedrust houden. U moet het dus doen met ooggetuige-verslagen. Donderdagochtend begint met een ontbijtloopje: 40 minuten rustig wakker worden met een heen-en-weertje Alcala del Valle en een blokje rompstabiliteit. Na het ontbijt stapt de groep, onder leiding van adjudant Dirk Baelus, op de fiets voor drie uur fietsen. De lucht is staalblauw vandaag en de wind nog fris. Net als de benen. Wanneer de groep terug is, hoor ik dat ze een schitterend rondje hebben gereden van een kilometer of zeventig met flink wat hoogtemeters. All went well. In de namiddag relaxen de meesten, terwijl Dirk, hangend aan de TRX-training aan een boom op het grasveld voor het zwembad nog een blokje rompstabiliteit doet gevolgd door een twintig kilometer duurloop. He is in a seriously good shape.
Vrijdag is het mijn buik nog steeds niet pluis. Mijn vers aangeschafte GoPro voor fantastische videoshots blijft dus nog een dagje binnen. Ik zie de groep om 9 uur vertrekken voor 
weer een jaloersmakend mooie duurtraining. Drie en een half uur om precies te zijn. De hartslagen en wattages zijn vandaag wat bescheidener dan gisteren, de temperatuur weer een paar graadjes warmer: de meesten beginnen hun plekje te ontdekken. Na de lunch staat de zwemtraining op het programma. In het binnenbad van Ronda staat een training van vier kilometer op het programma. Daarna is het chillen op een terrasje en terug naar Las Errizas voor het diner.
Deel 2
De zaterdag begint met een lange duurloop. Lopen is een feest hier. Tientallen kilometers heuvelachtige asfalt- en gravelpaden slingeren over de bergen rondom Alcala del Valle. De meesten lopen een rondje van 12 kilometer. De mannen in vorm doen die ronde nog een keer, met nog een extra lusje om de 30 kilometer aan te tikken. Dat is een serieuze training na de afgelopen twee fietsdagen.
’s Middags trekt het dicht en vallen de eerste spetters wanneer een groepje dapperen op de fiets stapt voor een duurritje van 2,5 uur. Het meeste van de rit valt het mee qua regen, maar in de finale wordt het dan toch wel een beetje episch. Op een klim van een kilometer of 6 waait de wind vol in het gezicht en gaat het doorregenen. Nat en koud maar wel weer met dik 1000 hoogtemeters in de benen springen de mannen onder de douche om zich daarna aan te sluiten bij de groep die rust heeft gehouden.
De zaterdagavond staat in het teken van voeding. Dirk Baelus geeft een workshop koken. Voeding is een van de pijlers onder de 3in1Sports stages. Tabitha kookt hier drie keer per dag een gebalanceerde, zoveel mogelijk met biologische en verse producten bereide maaltijd. Vanavond neemt Dirk het kookstokje over en legt tijdens de twee uur durende workshop de principes van de macrobiotische keuken uit. Leerzaam. En smakelijk: we eten zachtzoete, volle ronde rijst, prei met pijnboompitten, en azuki-bonen op smaak gebracht met mosterd en worteltjes. Als ik daar niet beter van word dan weet ik het niet meer.
Deze ochtend ben ik namelijk naar de dokter geweest. Afgelopen nacht had ik een paar pijnscheuten in mijn onderbuik die me deden vrezen voor een blindedarmontsteking. Zo erg blijkt het gelukkig niet te zijn, maar ik blijk wel een heftig buikvirus met me mee te dragen. Ik zal daar nog een paar dagen zoet mee zijn en me erg koest moeten houden.
Tineke zit ook in de ziekenboeg: verkouden en kaakpijn. ’s Nachts loopt de pijn zo hoog op dat het echt heel vervelend wordt. Na een doorwaakte nacht gaat ze zondagochtend naar de tandarts. Samen met Bert Velthuis, die tandarts is. Uiteindelijjk voert Bert, met assistentie van de plaatselijke tandarts die een niet al te zekere indruk maakt, de ingreep uit. Een wortelkanaal armer een een pak pijn lichter komt ze later op de ochtend terug.
De groep is dan inmiddels vertrokken voor een relaxt duurritje. De meesten rijden een rondje van dik twee uur. Bastiaan, Dirk, Maaike en Bert, die terug is van zijn ‘werk’, stappen op voor nog een ronde. Vijf uur veertig en krap 120 kilometer trappen ze vandaag onder de wielen weg. Het wordt ook steeds warmer: op het eind kunnen de beenstukken uit en warmt de zon de lucht op tot een aangename 18 graden.
Maandag checken we het weerbericht. Vandaag wordt een stralend mooie dag beloofd: knallende zon en temperaturen tussen de 15 en 20 graden. Dinsdag wordt regen voorspelt. De beslissing maak ik snel: vandaag doen we de origineel voor morgen geplande Koninginnerit. Het wordt even stil wanneer ik dat tijdens het ontbijt vertel. Koninginnerit tijdens de 3in1Sports stages betekent namelijk minimaal 150 kilometer in combinatie met 3000 hoogtemeters. Dat is een dus een hele dag in het zadel.
Om half tien vertrekt de groep voor een rondje richting het Parque Nacional. De eerste stop is Zahara, een wit dorpje gelegen op de top van een reusachtig soort 
mierenhoop aan de rand van een binnenmeer. Tabitha en ik rijden daar met de auto naartoe zodat we kunnen ravitailleren en meegenieten van de terrasstop. In Zahara horen we dat Dirk inmiddels twee uur in achtervolging is op Bert en ook Ido, die ergens een afslag gemist hebben. Zij arriveren een half uur na de groep ook in Zahara, met inmiddels veertig kilometer meer op de teller: 95 om 55. Die hebben al serieus gereden. In verband met de tijd besluiten we de rit iets om te leggen. Via Olvera en Setenil wordt het toch nog een rondje van krap 150 voor de mannen die fout gereden waren. De anderen rijden 105 kilometer.
Na afloop trekken de meesten de loopschoenen aan voor nog een paar kilometer lopen. Weer een schitterende trainingsdag in the pocket. En we hebben nog 9 dagen te gaan!
Deel 3
Dinsdag regent het. Wat zeg ik? Het giet van de regen. Geen weer om te fietsen, wel om te lopen. En dat wordt er dan ook gedaan. En niet te zuinig. Twintig kilometer over de grillige trails en wegen die rondom Las Errizas slingeren. Al explorerend komen de heren en dames na 20 kilometer terug, de schoenen roodbruin van de Andalusische klei en met een glimlach op het gezicht. Dirk loopt zo lekker dat hij er nog 10 kilometer aan vastplakt. In de middag doen we een 400 en 50m-test in het binnenbad van Ronda. Het zwembad roffelt van de inspanning en de onderwaterbeelden leveren mooi materiaal op voor techniekaanwijzingen.
Woensdag is de transferdag. Zes man reist weer terug naar het koude Nederland. Bastiaan heeft de afgelopen week 27 uur getraind, de anderen zitten daar niet ver vandaan. Vier nieuwe atleten komen aan. Na Ruud van Nistelrooij kunnen we vandaag ook Mario Been toevoegen aan het lijstje bekende sporters die met ons meevliegen. Ferdinand en Jolien scoren een fotootje met Mario Been. Ik vertel hun dat ik die bijna wekelijks heb gezien: in mijn jeugd woonde hij in mijn krantenwijk en belde ik elke Oud en Nieuw aan voor mijn superoprechte krantenjongen-nieuwjaars. In de hoop op een vette fooi natuurlijk. In mijn herinnering heeft hij die hoop elk jaar keurig netjes ingelost. Op de vlucht vanuit Amsterdam zit ex-schaatscoach Wopke de Vegt. Het kan niet op qua meereizende BN-ers.
Woensdagmiddag doen we de openingsrit met de groep. 55 Kilometer genieten. Zeker voor mij, want na een week ziekte durf ik eindelijk weer eens op de fiets te stappen. Op een supermooie klim, met de zon hoog aan de hemel en de groep dansend op de pedalen voel ik me diep dankbaar. Het is officieel: ik heb de mooiste baan van de wereld!
Donderdag is het superweer. Bijna 20 graden en een praktisch onbewolkte hemel. We gaan vandaag voor een rondje El Burgos, een wit dorpje in het nationaal park Siera de las Nieves. Daarvoor moeten we wel eerst over de Puertoe de Viento, een klim van een kilometer of tien naar bijna 1200 meter hoogte. De weg is breed en strak geasfalteerd en de uitzichten grandioos. Dit is fietsen in een ansichtkaart. Boven spotten we een Nederlandse ornitholoog die hier is neergestreken vanwege de hier rondcirkelende gieren. In de afdaling naar El Burgos begrijp ik waarom dit de Poort van de Wind heet. De wind waait snoeihard en recht in het gezicht. De weg daalt met 8 tot 10 procent, maar harder dan 50, 55 per uur gaat het niet. Wel zo safe.
In El Burgo maken we een supermarkstop en doen we een fotoshoot met de gebeeldhouwde steenbok die het dorpsplein versiert. Daarna gaat het weer omhoog, dwars door de Siera de las Nieves. De weg loopt als een achtbaan omhoog met stijgingspercentages tussen 8 en 16 procent. Lang leve de wattagemeter op dit soort klimmetjes, want je rijdt jezelf hier binnen de kortste keren over de kop. Boven verzamelen we, doen jackjes aan en duiken vervolgens naar beneden. Ik vertrek als laatste. Wanneer ik de derde bocht van de afdaling aansnijd zie ik de groep staan. Rondom Jos. Hij is gevallen en ligt aan de kant van de weg. Tineke is er al bij en doet, samen met Paul, die ook arts is, de eerste diagnose. Jos kan in ieder geval niet verder fietsen maar lijkt het op het eerste gezicht geen breuken te hebben. We besluiten om de ambulance te laten komen zodat hij in het ziekenhuis verder kan worden onderzocht. Het duurt even voor de ambulance er is en Jos krijgt ondertussen al weer wat praatjes. Goed teken. Uiteindelijk loopt de crash met een sisser af: niets gebroken, alleen wat schaafwonden en een paar kneuzingen. Op de terugweg uit het ziekenhuis halen we Jos’ fiets op, die we achter hebben moeten laten in de bergen. Die mocht niet mee met de ambulance.
Tijdens het diner – dat wordt begroet met een ovationeel applaus omdat Tabitha alweer een culinair festijn heeft weten te bereiden: volle ronde rijst vergezeld met azuki-bonen, een supercreatieve zelfgemaakte pindasaus, witte kool en champignons met uien en seitan – worden de avonturen van vandaag uitgebreid besproken. Dit was weer een heftige dag die gelukkig goed is afgelopen. Nu lekker slapen en morgen gezond weer op.
Deel 4
Dit laatste Malaga-blog schrijf ik vanuit het vliegtuig. We vliegen van 23 C naar 0 C. Verschil moet er zijn. Mijn benen geven lichte signalen af van de Koninginnerit van gisteren. Dat was er eentje van krap 6 uur door een fabelachtig mooi landschap in het natuurpark rond Grazalema. Dezelfde omgeving als de Koninginnerit van vorige week, die ik vanuit de auto heb meegemaakt omdat ik toen nog ziek was. Nu hebben we een extra lus gedaan over El Bosque, over een mooie, goedlopende col van 1100 meter. Bovenin rijden we door de wolken en in de 15km lange afdaling
valt er af en toe een spatje. Een dreigend wolkendek dus, maar met temperaturen rond de 16 graden verder prima te doen. En MOOI… niet normaal. Want wat zien we allemaal onderweg: een kolonie gieren, op minder dan 100 meter van de weg. Een stuwdam die opengezet wordt en het water als een reusachtige champagnestraal het dal in spuit. Grillige rotsformaties, diepe dalen, groene heuvels, witte dorpjes en het achterwiel van Dirk. En een mentaal proefje wanneer ik in het laatste uur, wanneer mijn tank behoorlijk leeg begint te raken en we een lekke band ternauwernood opgepompt krijgen vanwege een weifelend rubbertje in mijn mini-pompje.
De trainingsverhalen laat ik verder rusten omdat ik wil inzoemen op het eten. Tabitha heeft vijftien dagen lang drie keer per dag de sterren van de hemel gekookt. Samen met de kennis van Dirk is voeding een onderwerp waar de deelnemers heel veel over hebben geleerd. In twee zinnen samengevat was het eten: lekker, gevarieerd, veelzijdig, vegetarisch en voor ieder wat wils. Energierijk en met veel aandacht voor eerlijke, gezonde, zoveel mogelijk biologische ingrediënten met hoge voedingswaarde.
Als ontbijt serveren we dagelijks versgesneden fruit, muesli, yoghut en soyamelk, misosoep, pap met volle ronde rijst en havermout en natuurlijk brood met daarbij zelfgemaakte pindakaas, tahin, choco-pasta en jam geserveerd.
De lunch bestaat uit een maaltijdsoep, salade met couscous, bulgur of een andere volle graansoort, brood en een zelfgemaakte humus- of tofuspread.
Met het diner is het smullen van een combinatie van bijvoorbeeld volle ronde rijst en linzen of een andere peulvrucht: een combinatie die complexe, volwaardige koolhydraten levert en het complete spectrum aan eiwitten en amonizuren biedt. En vooral: lekker is! Zeker in combinatie met verse groenten, curries en sauzen en vleesvervangers als tofu, tempeh, seitan en champignons. Als klap op de vuurpijl het dessert. Twee heel bijzondere desserts wil ik met jullie delen. Tabitha heeft een taart gebakken die het water uit de mond doet lopen, zo lekker. De bodem is gemaakt van gemalen amandelen, rauwe cacao, boter en een snuifje himalayazout. Daarop een crème van soyayogurt, bananen en honing. De taart is gegarneerd met plakjes banaan en cacaopoeder. En wat dacht je van dit dessert dat Dirk tijdens zijn voedingsworkshop bereidt: gekookte azuki-bonen en abrikozen met agar-agar en daarover een sausje van gemalen amandelen, soyamelk en rijststroop. Nooit geweten dat deze combinatie zo lekker is. En ook nog eens super qua voedingswaarde: boordevol goede vetten, eiwitten en langzame koolhydraten.
Deden we nog andere dingen behalve trainen, eten en rusten? Jazeker! Afgelopen zondag zijn we met Siska, de eigenaresse van Las Errizas, naar een nabijgelegen klooster geweest. Dat is een ruïne die slechts nog in de verte iets van de oude glorie 
van het eens zo serene kloosterleven in zich heeft. Vanwege de historische waarde staat het klooster op de werelderfgoedlijst. Het is gerestaureerd voor een waarde van 200 miljoen euro tot een adembenemend gebouw, waarbij de oude overblijfselen op een creatieve, smaakvolle manier zijn geïntegreerd in een architectonisch hoogstandje. Het klooster ligt aan de rand van een klif en kijkt uit over groene valleien met die voor Andalusië zo typische combinatie van zacht groen, ruige rotsen, rode aarde en vredig tegen de berghellingen leunende witte dorpjes. Als je je ogen dicht doet zie je zo de monniken voor je, zachtjes prevelend en rustig werkend in de moestuin hun leven leiden.
Het gebouw staat, bijna letterlijk, te schreeuwen om weer dienst te gaan doen. Het schrijnende is dat het leeg staat. Er gebeurt niets mee. Koperdieven hebben het koper uit de 100.000 euro kostende airco’s gestolen en duiven nestelen in de met glas overkapte binnenhof. In de hoek van een brede, hoge zaal zie ik in een hoek een plant groeien. Door de metersdikke muur heen, zoekend naar wortels op de met marmer geplavuisde vloer. Onvoorstelbaar dat dit historische gebouw zo staat weg te kwijnen.
Een stuk beter is het gesteld met centrum van Ronda. Na de zwemtraining van maandag geeft Paul, die veel weet te vertellen over Spanje in het algemeen en Ronda in het bijzonder, een rondleiding. We zien de historische brug, het door de Romeinen aangelegde aquaduct en de arena voor de stierengevechten.
We zijn nog lang niet uitgekeken en uitgetraind in Andalusië. Volgend jaar gaan we terug. Zodra de data en arrangementen rond zijn, lees je dat op deze website.
Wij gaan bijna landen. Vanavond een nachtje thuis en dan morgen door naar de Ardennen voor de 3in1Sports Paasstage. Hopelijk is daar de sneeuw inmiddels gesmolten.
