Deze blog schrijf ik met een, dankzij een superdeluxe late ochtendbrunch, gevulde maag. Na de ochtendtraining zijn Tabitha en ik de keuken ingedoken om speltpannenkoeken, scrambled eggs en vers fruit met kwark klaar te maken. Dat ging erin als gesneden koek in de magen van de hongerige triatleten.
We hebben vandaag, voor het eerst in vier dagen, uitgeslapen. Voor de brunch zijn we naar het strand geweest voor rompstabiliteit en de zwemtraining. Mijn bijzondere aandacht daarbij trok de badmuts van 
Rob. Rood met daarop een witgeblokt Noors patroon. Schijnt extra goed te helpen tegen de kou. Vanwege de gelijkenis met de truien van een bekende Nederlandse sportpresentator noemen wij dit de Mart Smeets badmuts. Voor de geïnteresseerden heb ik de badmuts fotografisch vastgelegd.
Rob had trouwens nog meer verrassingen voor ons in petto. Zijn lijfspreuk is namelijk: altijd iets doen wat de tegenstander niet verwacht. Zo had hij vanochtend na de zwemtraining zijn wetsuit te drogen gehangen over de spiegel van onze huur-Berlingo. Daar
kwamen we na drie kilometer rijden pas achter toen Tabitha onderzoekend naar buiten keek en om te zien wat er eigenlijk zo klapperde.
We zijn hier lekker bezig. Elke dag tussen de vier en zes uur trainen en de mogelijkheid om het triathlonseizoen te starten. Met Ironman Mallorca 70.3. Gisteren was het D-Day voor Jos die hier zijn debuut maakte op de halve Iron
man. Net als in april zitten we in finca Las Palmitos, vlakbij Ca’n Picafort en op 10km van de start. Een ideale uitvalsbasis, met alle luxe en rust om je goed voor te bereiden op deze wedstrijd. Naast Jos debuteerden gisteren ook Maikel en Martijn, ook 3in1Sports-atleten, op deze afstand. Naast hen nog 3297 anderen: deze wedstrijd is met 3300 (!) deelnemers de grootste IM 70.3 ter wereld.
Elke atleet heeft zijn eigen voorbereiding en wedstrijdverhaal. Jos Postma is er, na een winter lang consistent trainen en twee trainingsstages, helemaal klaar voor. Tijdens de parcoursverkenning eerder deze week ben ik onder de indruk van zijn fietsen: steady state bergop en in de finale, wanneer het tempo op het vlakke zo rond de 45/uur schommelt, zonder blikken of blozen overnemen en strak tempo blijven rijden. Jos is van de controle en test alles. Tot en met het lek rijden toe. Dat doet hij maar liefst twee keer tijdens deze rit. Ideaal om het snel-binnenbandje-wisselen te oefenen. Alhoewel, snel… Jos werkt voor het eerst van zijn leven met een CO2-patroon. En dat is te zien. Het kost een minuutje of twee vooraleer het patroon op de nozzle is geschroefd. Daarna moet Rob, die om er de druk op te houden de tijd bijhoudt, met zijn blote tanden de lekke binnenband aan stukken scheuren. Zodat Jos zijn CO2-patroon in rubber kan wikkelen opdat hij geen brandblaren op vingers. Het strakke rubber laat zich heel moeilijk om het koude metaal hijsen. Met behulp van vele vindingrijke tips, de een wat praktischer dan de andere, lukt het Jos uiteindelijk om zijn band hard te krijgen. Om tien kilometer verder wederom lek te rijden. Het wisselen van de binnenband is daarmee meer dan voldoende geoefend.
Jos zet uiteindelijk een dijk van een wedstrijd neer. Met een zwemtijd van 32 minuten op de 1.9 km ziet hij een winter lang werken aan de zwemtechniek beloond met een dik zwem-PR. Hij fietst en loopt zich vervolgens naar een eindtijd van 5u35 toe. Wanneer ik ’s middags thuis kom, ligt Jos languit op de bank, met een smile van oor tot oor. Hij zit in de gelukscocon die elke triatleet kent die een ultieme wedstrijd heeft volbracht.
Ik heb veel respect voor Martijn Mulder. Hij heeft in december besloten om IM Mallorca 70.3 te gaan doen. Terwijl hij op dat moment nog niet de vrije slag beheerste, niet fietste en niet liep. Door drie tot vijf keer per week te zwemmen, met praktisch alleen maar techniek, komt hij uit het water in precies 34 minuten. Met vooral indoor spinsessies en duurtrainingen in het weekend in verband met werkweken tot 80 uur fietst hij 2u51 op het zware – 864 hoogtemeters – en 90 km lange fietsparcours. Misschien wel het meest bijzondere is dat hij daarna de halve marathon binnen de twee uur loopt. Zonder loopachtergrond. En met een enkel die maar heel beperkt belastbaar is: de afgelopen twee maanden maximaal drie maal pe
r week 20 minuten.
Maikel Wieland deed vorig jaar Challenge Roth. IM Mallorca is zijn tweede triathlon ooit en is gepland na een trainingsweek van 25 uur als een serieuze testcase. Hij zwemt 32 minuten. Een reuzensprong ten opzichte van de 1u18 in Roth. Met het fietsen loopt het als een zonnetje. Totdat hij in de afdaling bij het ronden van een bocht met ruim 60km/u ten val wordt gebracht. Door een mede-atleet die probeert onderdoor te komen, daarbij onderuit schuift en in zijn val Maikel meeneemt. Dat betekent een bezoek aan het ziekenhuis in plaats een droomfinish met dito tijd op de boulevard van Port d’Alcudia. Want Maikel is, na een winter hard trainen, serieus in vorm. Hij en ik wilden heel graag weten waar hij nu staat. We zullen nooit weten wat er gisteren in het vat zat. Het goede nieuws is dat hij niets gebroken heeft en hij, na het helen van de schaafwonden, zijn voorbereiding richting Ironman Kalmar gewoon kan vervolgen.
Buen día vanuit zonnig Ca’n Picafort!
