Terug naar het begin.
Als ik me goed herinner, deed ik voor het eerst de triathlon van Heerjansdam in 1990 – het kan ook 1991 geweest zijn. 1990 was het jaar waarin ik, 17 jaar jong en zo groen als gras, debuteerde in de triathlonsport. Ik was, samen met broer Ard, lid geworden van triathlonvereniging Energie, die in Heerjansdam haar clubkampioenschap organiseerde. De concurrenten toen: Rob Mouthaan, Erwin Voordendag, Menno Spaanderman. Geen idee wie er toen gewonnen heeft.
Zondag 25 augustus 2024, 34 – of 33; – jaar later start ik weer in Heerjansdam. Wederom organiseert Energie daar haar clubkampioenschap, waar ik – dankzij het erelidmaatschap dat mij is toegekend – automatisch voor ben ingeschreven. Ik race ook voor de overall wedstrijd, ook al ben ik inmiddels Abraham. Dat verdient een kleine toelichting.
Geen afscheidswedstrijd
Veel toppers doen aan het eind van hun carrière een afscheidswedstrijd. Da’s mooi. Een moment om officieel afscheid te nemen van het racen, om terug te kijken, om de mensen te bedanken die je hebben gesteund in alle opofferingen die triathlon vraagt.
Om vervolgens een tijdje later toch weer wedstrijden te gaan doen. Ik ben daar altijd heel letterlijk in geweest: stoppen is stoppen. Dus niet stiekem later nog een wedstrijdje doen.
Daarom voor mij geen afscheidswedstrijd. Want ik wil de deur open houden om nog wedstrijdjes te doen. Mustang jeans – ik dacht altijd dat het Levi’s was, maar werd gecorrigeerd bij het checken van de feiten bij het schrijven van deze blog – adverteerde in de jaren negentig van de vorige eeuw aldus:
‘Mustang jeans never die. They just fade away’.
Daarom doe ik af een toe nog een wedstrijdje. Just fading away. Nu we toch op het spoor zitten van vervagen en sterven: de song onder deze commercial is Living for tomorrow van the Scorpions. Ik citeer:
I’m still living for tomorrow
I’m living for today
Why don’t we try today my friend
To make this world a better place
Nooit geweten dat de Scorpions zulke evangelische teksten hebben geschreven. Waarbij ik wel de nuance moet aanbrengen over sterven waarin ik, op basis van Bijbels bewijsmateriaal, geloof. Kort en bondig: sterven is niet het einde, maar het begin. Paulus beschrijft het zo (1 Korinthiërs 15:13-15):
13. En als er geen opstanding van de doden is, dan is Christus ook niet opgewekt.
14. En als Christus niet is opgewekt, dan is onze prediking zonder inhoud, en zonder inhoud is ook uw geloof.
15. En dan blijken wij ook valse getuigen van God te zijn. Wij hebben namelijk van God getuigd dat Hij Christus heeft opgewekt, terwijl Hij Die niet heeft opgewekt als inderdaad de doden niet opgewekt worden.
Paulus is heel stellig: het fundament van het christelijk geloof is de opstanding van Jezus. Als dat onwaar is, dan is het christelijk geloof leeg en tevergeefs. In Het Gesprek: Adam Curry – op zoek naar de waarheid vertelt Curry (inderdaad, van het roemruchte Curry en Van Inkel uit de tijd van Radio Veronica waar ik op vrijdagavond altijd naar luisterde) hoe hij overtuigt is geraakt van de waarheid van de opstanding van Jezus. En alle consequenties die dat heeft. Eén daarvan (niet de grootste – vraag mij maar persoonlijk wat dat is;) is dat de dood onmachtig is gemaakt. Living for tomorrow. Een toekomst die voorbij de horizon reikt van je huidige leven. 15 september 2024 hoop ik over de opstanding van Jezus te spreken in De Buurtkerk. Na afloop zal ik de link ervan toevoegen aan deze blog.
Curry verwijst in Het Gesprek, naast de Bijbel, naar Evidence that demands a verdict. Een boek bijna net zo dik als de Bijbel waarin praktisch alle kritiek en commentaar die vanuit wetenschappelijke, seculiere en atheïstische hoek op de Bijbel is geleverd van onderbouwde repliek wordt voorzien.
Curry’s kernachtige samenvatting over iedereen die zegt dat Jezus niet uit de doden is opgestaan: ‘We got the documents’. De Bijbel.
Nu ik dit zo heb opgeschreven, geeft me dat nog een reden om geen afscheidswedstrijd te doen. Simpelweg omdat ik nooit afscheid hoef te nemen. Misschien voor eventjes, maar niet voor altijd.
Warming-up
Ook al is het twee jaar geleden dat ik in Utrecht mijn laatste triathlon deed, de routine van inpakken, op tijd aanwezig zijn en een goede warming-up doen zit nog steeds zo in mijn systeem dat ik dezelfde routine als vroeger handhaaf. Dat ontspant en helpt me de vlinders die nog altijd een beetje fladderen in mijn buik als ik naar een wedstrijd rijd, in toom te houden.
Bij het ophalen van het startnummer kom ik vele oude bekenden tegen: Ron en Corrie van Herwijnen, Tim van den Berg, Sander Eggenhuizen, Remy Keijzer. En, last but not least, mijn oud-coach Herman Vrijhof. Die is gewapend met een digitale camera voorzien van een dusdanig imposante telelens dat hij vanaf kilometers afstand een close-up van de wenkbrauw van een ijsvogel kan maken. Die blijkt ook geschikt voor sportfotografie: de foto’s in deze blog zijn van Herman.
Voor ik mijn fiets in het parc fermé zet, rijd ik het fietsrondje als warming-up. Geen overbodige luxe, want ik rijd vandaag op de superslicke Cadex tijdritmachine van Raymond de Kuiper die ik nog niet helemaal gewend ben. Daarnaast waait het nogal, wat de Cadex een zijwindgevoelig maakt, helemaal in tijdrithouding. Het helpt ook om weer even aan mijn bochtentechniek te werken, geen overbodige luxe op dit parcours.
Voor de zwemstart duik alvast in het 20 graden warme Waaltje. Gelukkig mag ik een wetsuit aan, want over mijn zwemmen ben ik niet zo zeker. Deze zomer heb ik twee keer per week 30 tot 40 minuten in het Kanaal in Utrecht gezwommen ter voorbereiding. Heel wat minder dan vroeger, maar meer tijd wilde ik niet in het zwemmen steken.
Het zwemmen
Direct na het startschot dolfijnt er iemand over me heen, die daarbij onbedoeld mijn brilletje scheef slaat. Na het rechtzetten lig ik gelijk twee rijen achter. Toch kan ik een glimlach niet onderdrukken. Dit heb ik zo vaak meegemaakt en midden in de wasmachine zitten vind ik oprecht leuk. Onderdeel van het vak. Voor me zie ik een groepje wegzwemmen, en na 150 meter krijg ik dat oude vertrouwde verzuurde gevoel in mijn armen: ik wil wel harder, maar kan het simpelweg niet. Als iemand me inhaalt, ga ik lekker in de voeten liggen en probeer in mijn steady-state te komen. Dat lukt gelukkig snel genoeg om te kunnen switchen naar een ander, nog sneller paar voeten van iemand die ons voorbij komt zwemmen. Bij het keerpunt zie ik dat ik iets van achtste lig, niet eens zo heel ver achter de kop. Op de terugweg besluit ik de voeten te blijven van dezelfde man, die ik later op de foto’s herken als Erik Peeman.
Ook een 50-plusser die nog steeds geniet van het spelletje. Tot mijn verbazing stap ik op 1min13 van de kop als achtste op het zandstrandje. De eerste wissel gaat als een speer: binnen een minuut ben ik uit het water naar mijn fiets gelopen, heb ik mijn wetsuit uitgetrapt en mijn helm opgezet. Als vierde zit ik op fiets.
Het fietsen
Eenmaal op de tractor van Raymond – zo genoemd vanwege het motorische geluid dat zijn Cadex produceert als je je benen stilhoudt en de ratel van de naaf van het achterwiel resoneert in het dichte achterwiel, ideaal om gedubbelde mede-atleten fonetisch naar de kant van de weg te nudgen – heb ik even de tijd nodig om mijn voeten in mijn wielerschoenen te krijgen. Die hangen inderdaad niet netjes horizontaal aan een elastiekje comme il faut, dus het kost even tijd om mijn voeten erin te krijgen. Daarna is het liggen en trappen, afremmen, bochtje nemen, optrekken, weer afremmen, en zo hard mogelijk fietsen op de rechte stukken.
Halverwege de tweede (van vier) rondes word ik ingehaald. Ik probeer aan te haken, maar Maarten de Vries rijdt simpelweg te hard. Op de dijk bij Heerjansdam in ronde drie moet ik even halt houden voor een Peugeot bestelauto die de dijk blokkeert. Ik gebruik de pauze om mijn onderrug even te ontspannen die best wel strak staat. Vijf kilometer later komt Nicky Oomes Lars langszij. Die kan ik volgen en samen met hem stap ik van de fiets voor de laatste 10 kilometer lopen.
Het lopen
Zo snel als de eerste wissel was, zo traag is de tweede. Ik heb niet de moeite genomen elastische veters in mijn Saucony’s te doen en trek zelfs sokken aan. Vroeger liep ik tot aan de halve marathon altijd zonder sokken, maar vandaag heb ik geen zin in bloed in de schoenen. Dat betekent dat ik twintig seconden na Nicky het loopparcours opstorm. Inderdaad: opstorm, want de eerste kilometer gaat in 3:31. En de tweede nog steeds hard, in 3:36.
Terwijl ik momenteel een stuk minder in orde ben op het lopen dan in april, toen ik in Rotterdam 2u38 op de marathon liep. En inderdaad, een kilometer later blijk ik dan toch begonnen aan mijn fade-away; 3:40. Toch loop ik langzaam in op Nicky. Na de vierde kilometer in 3:43 en de vijfde in 3:47, waarbij ik hardfietser Maarten de Vries inhaal, loop ik op minder dan 100 meter van Nicky. Zou ik dan toch nog naar het overall podium kunnen?
Nee dus. De tweede 5 kilometer loop ik op hangen en wurgen 3:50 per kilometer. Nicky loopt weer van me weg. Ik finish uiteindelijk als vijfde overall – in de tweede serie blijkt Kevin Laros iemand net wat sneller te zijn. Bart Spaans wint het clubkampioenschap met een tweede plaats overall. Ver achter Wouter Verstraate, die met bijna acht minuten voorsprong wint, vooral door heel hard te fietsen.
Uitslag Challenge Heerjansdam, zondag 25 augustus 2024
- Wouter Verstraate 1:50:48
- Bart Spaans 1:58:22
- Nicky Oomis 1:58:27
- Kevin Laros 1:58:40
- Bert Flier 1:59:17
