Hoe het paradijs eruit gezien heeft weet ik niet, maar deze week in Mallorca heeft veel weg van de associaties die ik ermee heb. Om te beginnen het weer. Overdag is het 22 graden, bijna windstil met strakblauwe, licht trillende luchten. Gisteren steeg vanuit de zee een hallucinerend witte mistnevel op die er onwerkelijk mooi uitzag. Het weercijfer voor deze week zit constant tussen de 8 en 9, met vandaag een uitschieter naar de zeldzame 10. Het is hier goed toeven.
Tijdens de ritten in het binnenland zien we dat de lente haar volle glorie tentoon spreidt. Het groen knalt van de velden, de oranje sinaasappels en gele citroenen hangen plukrijp aan de bomen en de geur van verse lavendel waait je vanuit de bermkanten tegemoet. Schilderachtige tafereeltjes zie je waar je maar 
kijkt. Zoals in een zachtglooiend weilanden aan de voet van Campanet, waar lammetjes vredig liggen te dagdromen naast hun moeder in de schaduw van een vijgenboom. Ik word er lyrisch van.
Paradijselijk zijn ook de maaltijden die Tabitha ons drie keer per dag voorschotelt. Elk gerecht, zo’n drie per maaltijd, is een explosie van smaken, geuren en kleuren en sluit naadloos aan bij wat we nodig hebben. Ralph verbaast zich er telkens weer over dat precies dat waar hij zin in heeft, op tafel staat. Telepathisch, zo lijkt het wel. Tot en met de keuze van de wijn toe die we hier ‘s avonds, als beloning voor onze inspanningen, door onze kelen laten glijden.
De bergen op Mallorca zijn woest en idyllisch tegelijk. Tijdens de beklimmingen kijken we onze ogen uit van het natuurschoon dat ons omringt: de vergezichten naar de azuurblauwe Middellandse zee, de ruige, overhangende rotsen en grillige kliffen waarover berggeiten de zwaartekracht tartend hun maaltje bij elkaar scharrelen. Af en toe kruist 
een kronkelende wandelpaadjes het zacht zoevende asfalt waarover wij met onze Stevens fietsen de cols oprijden. Zwemmen doen we in de ochtend of late namiddag in de 18 graden warme Middellandse zee. Het water is zo helder dat je tientallen meters voor je uit je trainingsmaten kunt zien zwemmen en onder je je eigen schaduw geprojecteerd ziet door de zon. Voor het lopen kunnen we kiezen uit het strand, het bos of de boulevard. Gister deden we een bloktraining van anderhalf uur waarin Marjolein, die binnenkort een trailrun doet, voor het strand en het bos koos en Ralph en ik voor het asfalt van de boulevard. Samen in- en uitlopen en de kern afstemmen zorgt ervoor dat iedereen precies traint wat bij hem of haar past.
De trainingen hier gaan, in deze omstandigheden, als vanzelf. Twee tot drie trainingen per dag met een totaal van vier tot zes uur per dag is de standaard. Alles mag en niets moet. Gert bijvoorbeeld vond gisteren het retourtje Sa Calobra vanaf het klooster van Lluc net iets teveel van het goede. Terwijl wij ons
tien kilometer lang naar beneden lieten vallen over de spiegelgladde perfect geasfalteerde weg naar Sa Calobra en vervolgens diezelfde weg weer omhoog klauterden, liet hij de tijd voorbijglijden op een terrasje. Vanuit drie richtingen werd dat punt aangedaan door de hordes fietsers die Mallorca op dit moment huisvest. Zweden, heel veel Duitsers, Zwitsers, Engelsen, Ne
derlanders: het complete fietsende bevolkingsdeel van de Europese Unie lijkt hier te zijn neergestreken. Bijzonder is de ontmoeting met de invalide (voor de politiek correcten onder u: fysiek uitgedaagde) fietser die net de 10 kilometer en 700 hoogtemeters vanuit Sa Colabra heeft overwonnen en een colaatje scoort op het terras. Hij schroeft zijn kunstbeen en neemt de tijd te genieten van zijn prestatie. Even later, zo rapporteert Gert wanneer we gezamenlijk weer terug op huis rijden, kwam er een bejaarde Zweed aanrijden die bij het afstappen bijkans door zijn benen zakt van vermoeidheid. Gert krijgt een heel verhaal in het Zweeds te horen: de man vermoedt een landgenoot in de blonde Gert te zien. De show wordt gestolen door twee Britse heren die per huurauto naar deze bergtop zijn gereden. Zij zijn van top tot teen gehuld in safari-outfit. Verrekijker incluis. ‘Where are the lions to be spotted?’ vraagt een van hen. Gert weet niet wat hij ziet. Het lijkt wel een Monty Python-scene wat zich daar afspeelt op dat terrasje in de binnenlanden van Mallorca. Humor, dat was er ook zijn in het paradijs.
