‘Heb je er zin in?!’ vraagt Nicole van Triathlon Inside me zondagochtend bij de inschrijving. ‘Heel eerlijk: niet echt. Gisteren heb ik pas besloten te starten. Afgelopen week was één van mijn meest hectische ooit.’

Toch stapte ik vanochtend om zeven uur in de auto. Met serieuze twijfels of een halve triathlon de manier is om deze zondag te besteden. De vroege ochtendmist die laag over de weilanden hangt en de neon-oranje oplichtende horizon verlichten mijn gemoed. Als ik in bed was blijven liggen had ik geen getuige geweest van de herschepping van de dag. Wat er ook gebeurt vandaag: dit is een mooie dag. Ik ben dankbaar – voor mijn gezondheid, voor mijn fitheid, voor deze zonsopgang, voor de organisatie, dat ik vandaag een triathlon mag doen. Kortom: voor alles wat ik normaal zo vanzelfsprekend vind. Deze wedstrijd wil ik racen op de brandstof van genade. Want genade helpt je te bereiken wat je niet op eigen kracht kan.

‘Welkom terug, herintreder!’ spreekt iemand mij toe bij de inschrijving. Die opmerking doet me goed. Deze wedstrijd voelt als thuiskomen na lang te zijn weggeweest. Met elke oude bekende die ik groet, groeit het besef dat het goed is hier te zijn. En krijgt ik steeds meer goesting. Om weer eens lekker ouderwets te hakken en zagen.

1,9 kilometer zwemmen

In de vijf kilometer die ik moet fietsen naar de zwemstart merk dat er porrie op de benen zit. Dat geldt ook voor mijn armen merk ik tijdens het inzwemmen. Net voor de start moet ik bekennen: ik heb er toch wel heel veel zin in;)

Om 10 uur worden we afgeschoten voor 1,9 kilometer zwemmen in het Kievitsveld. Geen rolling start, maar een ouderwets massastart vanaf het zandstrandje. Ik ben goed weg, kan lang doorlopen en wordt gelukkig door niemand op mijn nek gesprongen. ‘Don’t push’, spreek ik mezelf toe in de eerste tweehonderd meter. In een paar goede benen zwem ik de eerste ronde en kan in de Australian exit een paar plaatsen opschuiven. De truc daarvoor: pas gaan dolfijnen als je tijdens de doorhaal de bodem raakt. Niet pushen tijdens het hardlopen om je hartslag onder controle te houden, zodat je wat over hebt om zo lang mogelijk door te lopen en weer een stuk te kunnen dolfijnen bij het ingaan van de volgende ronde.

De tweede ronde gaat net zo steady als de eerste ronde. Als 23e kom ik 30:54 uit het water, op zes minuten van de kop. Een heel hoog rendement voor de drie zwemtrainingen die ik laatste acht weken deed na een heel jaar niet zwemmen.

90km fietsen

De belofte van goede benen tijdens het infietsen wordt ruimschoots ingelost. De eerste kilometers haal ik een aantal mensen in, om bij het keerpunt te zien dat er een aantal meer aerodynamisch op hun fiets zittende gasten van achter komen. Bij één van hen kan ik de eerste ronde op de reglementaire afstand aanhaken, zodat ik wat mentale ruimte krijg om af en toe naar opzij te kijken in plaats van recht naar beneden. Jongens, wat is die fietsronde van triathlon Epe mooi. Brede, lange wegen deels door de polders en meest door de bossen. Met een paar klimmetjes, stukken vals plat en lekker lopende stukken naar beneden waar je gas kan geven.

Aan het eind van de eerste ronde sluit Tjibbe Bosman aan. Met een cockpit waar menig prof jaloers op is. Hij produceert er zoveel snelheid mee dat zijn aerodynamische contouren steeds meer vervagen. Ik rijd op een dikke fiets – de Cadex van Raymond de Kuiper, waarvoor dank! – maar die is niet geoptimaliseerd op mijn houding. Na de finish spreek ik Bas van der Gaag, die de cockpit van Tjibbe heeft ontworpen. Bas kwam gelijk met mij uit het water, trapte dezelfde vermogens als ik (allebei 280Watt) en reed daar maar liefst 11 harder mee. Dat is exclusief 4 minuten rommelen aan zijn ketting die eraf was gelopen, dat in totaal een kwartier (!). In gemiddeldes: ik reed 38km/u en Bas 42 km/u.

De benen blijven goed draaien en mijn maag absorbeert gretig elke slok uit mijn tot aan de nok toe met koolhydraten en elektrolyten gevulde bidons. In de 2u20 dat ik op de fiets zit consumeer ik 2,1 liter vocht, 290 gram koolhydraten en 3 gram sodium. Voor de nerds: dat is per uur 124 gram koolhydraten, krap 1 liter vocht en 1,3 gram zout. Ik zou meer kunnen opnemen want mijn maag voelt nog prima, maar dit was ik bij me had.

Met de 27e fietstijd parkeer ik mijn carbon ros in het parc fermé. Met ontzettend veel zin in het lopen.

21,1km lopen

Ieder mens heeft een staat van zijn waarin je je het meest in je element voelt. De toestand waarin alles klopt, je niets hoeft te forceren, je niets hoeft te veinzen. Het is die omstandigheid waarin je jezelf volledig tot expressie kan brengen. Waarin je ziel zich opent, alles stil en helder is en tegelijk onstuimig en vol passie. Het moment waarop de vlinders in je buik dansen.

Dat is zoals ik me voel op het looponderdeel. Van kilometer één tot kilometer eenentwintig kan ik strak en vlak blijven lopen. Het gat van negen minuten op Koos Zut, die bij de oudere jongeren als eerste van de fiets stapte, smelt als sneeuw voor de zon en verandert in een gerieflijke voorsprong.

Met de achtste looptijd overall kom ik na 4u19 over de finish. De twijfels die ik had zijn omgebogen naar dankbaarheid, voldoening en het besef dat elke dag een nieuw begin is.

_________________________________________________________________________________________________________________________

Triathlon is veel meer dan zwemmen, fietsen en lopen. Trainen voor een triathlon is natuurlijk hard werken, uren maken. Het ook jezelf ontdekken en ontwikkelen. Leren omgaan met twijfels, met uitdagingen en met datgene waarmee het leven jou confronteert.

Zoek je iemand die jou daarin kan begeleiden? Iemand die ziet waar jouw potentieel ligt, waar jouw uitdagingen liggen en hoe je daarin kunt groeien — als triatleet en als mens?

Stuur gerust een mailtje naar bertflier@3in1Sports.com of kom langs voor een kop koffie in mijn coachruimte in Utrecht. Ik denk graag met je mee over jouw volgende stap.